بررسی ماهیت قدرت، یکی از پروژه ‌های محوری نظریه‌ معاصر، به‌ خصوص در میان متفکران فرانسوی‌ چون میشل فوکو، ژیل دلوز و فلیکس گتاری بوده است. این نظریه‌پردازان به تحلیل صور، مکانیسم ‌ها و کاربردهای مختلفی می ‌پردازند که از طریق آنها قدرت در کل افق اجتماعی، شخص و سیاسی سرمایه‌گذاری می‌کند. در خلال آثار آنها می ‌بینیم که نیروهای اجتماعی جدید و آفرینش‌گر پیش کشیده می ‌شوند و نیز فعالیت ‌های جایگزین و آری‌گو. تفسیر آنتونیو نگری از اسپینوزا ادای سهم مهمی به این پروژه است. تحلیل او تلاشی است برای اثبات این نکته که اسپینوزا یک «دیگری» اثربخش برای قدرت فراهم کرده: بدیلی از اساس متمایز، عملی و آشتی ‌ناپذیر برای سازمان جامعه. در واقع، نگری معتقد است که درک تمایز و آنتاگونیسم بین این دو شکل قدرت، کلید فهم اهمیت تفکر اسپینوز در دوران معاصر است.