هدف این کتاب را می ‌توان این‌گونه تعریف کرد: احیای تفکر سلبی از طریق نقد درونی اندیشه اروپایی معاصر با دست‌ زدن به حرکتی دن ‏کیشوت ‏وار و از سر قصد. وقتی اندیشه معاصر را، در میانه دو قطب مخالف آلن بدیو و آنتونیو نگری جای دهیم، یعنی افلاطون ‏باوری خشک را در برابر اسپینوزاباوری شاد، قرار دهیم تعارضی پدیدار می‏شود که التزام هر دوی آنها را به تایید و آری ‏گویی پنهان می ‏‏کند. هر دوی آنها به شیوه ‏های مختلفی موید خلق‌ کردن بی ‏پروای هستی ‏شناسی ‏های متافیزیکی، توان بالقوه سوژه برای ابداع، ضرورت تولید امر نو و در عین حال بدگمانی به امر سلبی و سلبیت هستند. ورای نقش این دو چهره و به طرز نامحسوسی در پس همه مناقشات، مباحث و نزاع ‏های استعاری که در آستین اندیشه معاصر افتاده است، باور و پنداری درباره «تاییدگرایی» قرار دارد که همه از کنارش می‏ گذرند.