« تمام این اقیانوس‌ها را

من به‌تنهایی گریسته‌ام.

در ابتدای جهان

زمین گوی آتش بود

آن‌قدر گریستم

که آتش خاکستر شد

خاکستر سنگ شد

سنگ پودر شد

و زمین شکل گرفت.

حالا که نشسته‌ام زیر درخت سیب

آدم‌های بسیاری

بر زمین من زندگی می‌کنند

کشتی‌های بسیاری

در اقیانوس‌های من

برای خود راه باز می‌کنند.

من امّا

هر قدر بیش‌تر فکر می‌کنم

کم‌تر یادم می‌آید

برای چه آن‌قدر اندوهگین بوده‌ام

و این‌همه سال

این‌همه اقیانوس را گریسته‌ام. »