نویسنده در كتاب سعی دارد ماهیت اصلی تفكر ماركس را نشان دهد و از این منظر، برخی كژفهمی‌ها در اندیشه‌ی او را شناسایی نموده به ویژه به نظام‌های سابق سوسیالیستی از جمله اتحاد جماهیر شوروی سابق و چین، انتقاد می‌كند. وی می‌گوید: "تفاوت اصلی نحوه‌ی تفكر ماركس با یك سیستم علمی در این است كه او خود را به تحلیل ساده‌ی آن چه هست محدود نمی‌كرد، بلكه از نظر او شرط فهم زمان حال وابسته بود به میزان توانایی پیش‌بینی آن چه هنوز اتفاق نیفتاده و آن چه نیست؛ بنابراین، اندیشیدن درباره‌ی آینده ـ كه نباید آن را صرف توسعه‌ی ساده‌ی زمان حال پنداشت ـ شرط فهم زمان حال است. مخالفت ماركس با آرمان‌گرایان (اوتوپیست‌ها) در این بود كه نه تنها از سر هم كردن طرحی برای جامعه‌ی آرمانی پرهیز داشت، بلكه در زمان حال به دنبال یافتن راهی امكان‌پذیر برای گذار به جامعه‌ی آرمانی بود. هسته‌ی مركزی این روش دیالكتیكی، مساله‌ی امكان واقعی بود. از این جا بود كه ماركس سالیان درازی را برای شناخت "اقتصاد سیاسی"، یعنی شناخت بنیان جامعه‌ی سرمایه‌داری، صرف نقد آن كرد"."