نگارنده در اثر حاضر، تلاش می‌کند تا اندیشه سیاسی اندیشه‌گران ایرانی عصر مشروطیت در مواجهه با سنت و تجدد را نقد و بررسی ‌کند. عصر قاجار، آغاز چالش‌های جامعه ایرانی با سنت و مدرنیسم است و این چالش‌ها، واکنش‌های متفاوتی را از سوی اندیشمندان سیاسی و اجتماعی در برداشته است. شناخت این واکنش‌ها، از آن جهت که تأثیرات آن در تاریخ تحولات سیاسی در ایران را تبیین می‌کند، دارای اهمیت است. با توجه به این امر، نویسنده، پس از شرح ساختار اندیشه‌های سیاسی در عصر قاجار، تحولات مبانی اندیشه سیاسی در عصر مشروطیت را تحلیل می‌کند و سپس اندیشه سیاسی بزرگانی چون: میرزا فتحعلی‌ آخوندزاده، میرزا ملکم‌خان ناظم‌الدوله، میرزا یوسف‌خان مستشارالدوله، طالب اف، شیخ فضل‌الله نوری و سیدجواد طباطبایی را مورد مطالعه و تحلیل و بررسی قرار می‌دهد.