در قرن نوزدهم میلادی، پس از تولد اندیشة روشنگری و ظهور علم مدرن به عنوان تنها راه شناخت انسان، جریانی آغاز شد که نه تنها «اعضا» علم تجربی مدرن، بلکه گاهی حتی «اعتبار» آن را برای بررسی پدیده‌های انسانی به چالش می‌کشید. این دانش، علم هرمنوتیک، به معنای نوع خاصی از درک، فهم و تفسیر بود. هرمنوتیک به عنوان علم هستی‌شناختی، دو هدف عمده را دنبال می‌کرد: یکی بررسی هستی‌شناختی پدیدة وجود انسانی که در قالب پدیدارشناسی فهم ارائه می‌شود؛ و دیگری طرح نکات و تاملات تازه‌ای دربارة معارف انسانی. این علم زمانی که پا به عرصه دانش سیاسی و روبط بین‌الملل گذاشت، از اهمیت بیش‌تری برخوردار شد. بر اساس این علم موقعیت سیاسی انسان تغییرپذیر است و فهم متفاوت از مقولة جهانی می‌تواند سرنوشت آن را بر اساس هنجارهای انسانی دستخوش دگرگونی کند. آن‌چه می‌توان انجام داد این است که مسالة «معنا» را به روابط بین‌الملل آورد و احتمالا آن را به بخشی از برنامة تدوین شدنی به برنامة علمی ـ تربیتی تبدیل کرد. در کتاب حاضر، ضمن بیان مفهوم دانش هرمنوتیک، به بررسی دیدگاه‌هایی که از این دانش در عرصة روابط بین‌الملل متاثر شده‌اند، پرداخته شده است.
